BOJER DN

W roku 1937 gazeta 'Detroit News' rozpisała konkurs stawiając za zadanie zaprojektowanie atrakcyjnego niedrogiego sprzętu, który możnaby spopularyzować do zabaw na lodzie. W wyniku tego konkursu powstał mały ślizg z przednią płozą sterującą, a jego konstruktor William D. Sarns z Michigan uzyskał pierwszą nagrodę. Od pierwszych liter tytułu gazety i powierzchni pomiarowej wyrażonej w stopach kwadratowych powstała nazwa ślizgu 'DN-60'. 

Żeglarze Europy zainteresowali się ślizgiem DN około roku 1960 i zaczęto go budować w Holandii, Niemczech, Austrii, Belgii, a nawet w Jugosławii i na Węgrzech. Łatwość i szybkość z jaką DN zaczął rozpowszechniać się na kontynencie Europejskim można wytłumaczyć tym, że po II wojnie światowej żeglarze lodowi Europy nie mieli własnego międzynarodowego związku i własnych nowoczesnych klas. W 1966 roku plany DN trafiły do Polski i do najbliższego sezonu lodowego zbudowano u nas 30 ślizgów. W roku 1972 ilość ślizgów DN-60 w Polsce przekroczyła 200. W 1967r. plany DN-60 dotarły do (byłego) ZSRR gdzie natychmiast ta konstrukcja rozpowszechniła się.

Obecnie pod względem liczby zbudowanych jednostek ślizg DN-60 znajduje się na pierwszym miejscu. Atrakcyjność tego ślizgu polega na stworzeniu możliwości kontaktów międzynarodowych, niekłopotliwym transporcie, montażu, a przede wszystkim na tym, że jest on dostępny dla każdego Dzięki prostej budowie i technologii można go zbudować samemu przy użyciu oficjalnych planów i aktualnych przepisów IDNIYRA. Mimo, że istnieją oficjalne plany, to ślizgu DN nie można nazwać monotypem, bowiem dopuszczalne tolerancje są tak duże, że dwa ślizgi zbudowane według tych samych planów i zgodnie z nimi mogą bardzo różnić się między sobą.

Kadłub - konstrukcji drewnianej o długości całkowitej ok. 366cm, szerokości ok. 50cm, jest pokryty sklejką o grubości 3-6mm. Burty świerkowe (w regatowych wersjach z drzew egzotycznych, sosny
kanadyjskiej, sosny syberyjskiej) o grubości od 16mm do25 mm. W celu wzmocnienia można stosować oblaminowanie tkaniną szklaną. Aby kadłub mógł łatwiej znosić obciążenia pochodzące od masztu, pod kadłubem znajduje się napina w postaci linki stalowej opartej na ramieniu napinacza. Na burtach znajdują się listwy o maksymalnych wymiarach 25x25 mm służące do chwytania oraz wzmocnienia kokpitu i nie wchodzą one w wymiary kadłuba. Kadłub od spodu poza kokpitem może być pokryty sklejką. W przedniej części kadłuba w stewie dziobowej jest zamontowana oś trzonu sterowego (sektora przedniego) z płozą sterową. Sterowania dokonuje się za pomocą rumpla, z którego ruch poprzez kolumnę sterową (sektor tylny) i sterociągi (lub też pojedyńczy, sztywny i niesymetryczny sterociąg) przenosi się na płozę sterową.

Płozownica - długości 242cm najczęściej wykonana jest z drewna liściastego (najlepszy jest jesion). Dozwolone jest wzmocnienie włóknem szklanym. Stosuje się też płozownice wykonane w całości z laminatów.
Płozy boczne mocowane są w tzw. szczękach wykonanych z aluminium (lub w regatowych wersjach z tytanu bądź włókien węglowych). Istnieje dowolność rozwiązań dla szczęk (obsad) przy spełnieniu wymagań wymiarowych. W ślizgu DN można używać różnych rodzajów płóz zalegnie od rodzaju lodu. Najczęściej są stosowane płozy z blachy stalowej oraz płozy z korpusem drewnianym i ostrzem z kątownika lub teownika (regatowe - korpus drewniany wzmacniany włóknem węglowym). Płoza sterowa musi być wyposażona w hamulec postojowy.
Maszt o długości 468cm może być wykonany z drewna lub aluminium - drewniane maszty posiadają zazwyczaj wzmocnienia z włókna szklanego lub węglowego. W regatowych ślizgach używa się najczęściej masztów z kompozytów weglowych.
Bom o długości 274cm również może być wykonany z drewna lub aluminium. Zarówno maszt jak i bom winny posiadać konstrukcyjną likszparę i niedozwolone jest stosowanie przeciętej rurki lub szyny. 
Żagiel może być wykonany z dowolnego materiału o grubości 0,2-0,3mm i maksymalnej szerokości brytów 920mm. Żagiel posiada cztery kieszenie na listwy. Dozwolone jest refowanie żagla. Żagiel ślizgu DN musi posiadać jedno okno dowolnego kształtu o powierzchni 645-3871cm2. Wewnątrz żagla wzdłuż jego liku przedniego winna biec stalowa linka od głowicy żagla, zakończona pętlą u dołu, łączącą się z okuciem rogu halsowego. Ta linka zapobiega nadmiernemu wyciągnięciu przedniego liku i zabezpiecza jego właściwą długość. Na obu stronach żagla są naszyte litery DN oraz nadany numer.
Takielunek. Olinowanie stałe wykonuje się z linek stalowych o grubości minimalnej 3mm. Fał nie może mieć grubości mniejszej niż 2,4mm. Naciąg (napinacz) kadłuba winien biec od stewy dziobowej do przedniej krawędzi płozownicy lub do stewy rufowej i winien spoczywać na wsporniku o wysokości minimalnej 102mm. Dozwolone są wszelkie okucia i ściągacze umożliwiające regulację długości olinowania i położenia pięty masztu. Szot winien przechodzić przez 6 bloków. Cztery bloki winny być zamocowane poza tylną krawędzią kokpitu, dwa na bomie. Jeden bloczek musi być umocowany do bomu w odległości max 304 mm od masztu. Jeden bloczek musi być umieszczony na głowicy kolumny sterowej. Wolno stosować tylko bloki pojedyncze.